به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ مواد غذایی دارای خواص متعددی هستند که در درمان بسیاری از بیماریها کارساز است، حتی در کتاب‌های طب سنتی به خواص مواد غذایی اشاره شده است, از قرن 18 و 19 میلادی علم شیمی پیشرفت بسیاری کرد و انواع مواد غذایی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که نتیجه این آزمایشات این بود که همه مواد غذایی از سه ماده چربی, پروتئین و آب است.
چون موادی در غذاها نیافتند که خواص دارویی داشته باشد، علم تغذیه را به آن معنا که پیشینیان قائل بودند متروک و از قلمروی کتب پزشکی خارج کردند و برای مواد غذایی خاصیت درمانی قائل نبودند تا اینکه مجدداً در قرن معاصر ویتامین‌ها یکی پس از دیگری در مواد غذایی کشف شد و داروهای مکمل و ویتامین‌ها تهیه شد، اما در اینجا هم دچار انحراف دیگری شدند و سعی کردند تا مواد طبیعی و ویتامین‌های موجود در مواد غذایی و نیز املاحی مثل آهن و کلسیم و ... را به‌صورت سنتتیک و شیمیایی تهیه کنند و امروزه آن را به‌صورت قرص و کپسول در آوردند و به‌شدت روی آن سرمایه‌گذاری و تبلیغات گسترده می‌کنند.
متأسفانه در دوره آموزش پزشکی درباره خواص و منافع خوراکی‌ها مطالب کافی آموخته نمی‌شود لذا فارغ‌التحصیل دانشکده‌های پزشکی در شروع طبابت خود این کمبود را به‌وضوح احساس می‌کند زیرا بیمار پس از دریافت نسخه از پزشک، دستور غذایی خود را سؤال می‌کند در حالی که به پزشک عمومی چند رژیم غذایی محدود برای بیماریهای قلبی، گوارشی و دیابت آموخته شده است, سایر رژیم‌ها و غذاها برای افراد سالم و حتی بیماریهای مختلف از اهمیت ویژه‌ای برخوردار نیست.
در حالی که دانشمندان طب اسلامی و سنتی نه‌تنها برای غذا که برای نوع آب و هوا نیز اهمیت فراوانی قائل بوده‌اند که این مطلب از آثار به‌جای‌مانده از آنها به‌خوبی برداشت می‌شود, طب اسلامی بر اهمیت نقش غذاها و خوراکی‌های مفید در درمان بیماران تأکید دارد و غذای مناسب برای مزاج بیمار را به وی توصیه می‌کند اما در سیستم طب رایج برای آموزش رژیم‌های غذایی و دخالت دادن غذا در امر درمان، جایگاه مهمی وجود ندارد و آن مقدار جزئی را هم که در دانشکده‌های پزشکی آموزش می‌دهند، بیشتر در مورد پرهیز غذایی است، مانند اینکه در فلان بیماری چه غذایی نباید خورده شود، مثلاً می‌گویند که بیمار مبتلا به فشار خون، نمک نخورد یا بیمار مبتلا به دیابت، مواد قندی مصرف نکند و ... کمتر بحث می‌شود که چه غذاهایی باید مصرف شود تا بیماریها درمان شود. یکی از ریشه‌های این بی‌توجهی و روی آوردن به دارو با بروز کوچکترین مشکل، همان استعماری بودن ماهیت طب غربی است چون دارو را می‌توان در انحصار شرکت‌های بزرگ دارویی درآورد که همین امر موجب سود‌جویی آنها شده است.
متأسفانه تبلیغات متعدد شرکت‌های داروسازی و نیز ماهیت طب رایج که به‌آسانی در برخورد با ساده‌ترین بیماریها، دست به تجویز چندین قلم دارو می‌زند، باعث شده تا فرهنگ غلط مصرف داروهای رنگارنگ میان مردم گسترده و از موقعیتی خاص برخوردار شود تا جایی که «ایوان ایلیچ» جامعه‌شناس در این زمینه می‌گوید: "قرص و دارو جزء جدانشدنی زندگی آدم امروز شده است".
امروزه داخل کشوی بسیاری از افراد جامعه ما، انواع و اقسام قرص‌های سرخ، آبی، بنفش و... و شیشه‌های دارو وجود دارد, به‌نحوی که اگر افراد دچار مشکلات متعدد از قبیل سر‌درد, معده‌درد, ناراحتی‌های اعصاب و ... شوند به داروها رجوع می‌کنند و بسیاری از افراد با خوردن داروها، بدن خود را سرپا نگه می‌دارند! داروهای شیمیایی عامل بروز بسیاری از مشکلاتی است که پزشکان برای رفع این عوارض دارویی مجدداً داروهای جدیدی تجویز می‌کنند و این تا حدی است که پزشکان مجبور هستند عوارض همین قرص‌ها را با قرص دیگری درمان کنند و عوارض قرص‌های بعدی را هم با قرص‌های بعدی، و این مسئله همچنان ادامه دارد تا افراد به «آدم‌های قرصی» تبدیل شوند, و عملاً اختیار از بدن گرفته شده است.