چگونه داروها می ‌دانند به کجا در بدن بروند؟

مولکول‌ها نمی‌ توانند خود را از طریق بدن منتقل کنند و کنترلی بر جایی که در نهایت به آن می‌ رسند، ندارند. اما محققان می ‌توانند مولکول‌ های دارو را از نظر شیمیایی اصلاح کنند تا مطمئن شوند که به مکان‌ هایی که ما می ‌خواهیم بیشتر و به جاهایی که نمی‌ خواهیم کمتر بروند.  به گفته پژوهشگران، محصولات دارویی حاوی چیزی بیش از یک داروی فعال هستند که مستقیماً بر بدن تأثیر می گذارد. داروها همچنین شامل مواد غیرفعال یا مولکول‌ هایی هستند که ثبات، جذب، طعم و سایر ویژگی‌ هایی را که برای کمک به دارو برای انجام کار حیاتی نیاز است، افزایش می ‌دهند. به عنوان مثال، آسپرینی که می بلعید نیز دارای ترکیباتی است که هم از شکستگی قرص در حین حمل و نقل جلوگیری کرده و هم به تجزیه آن در بدن کمک می کند.  تام آنکوردوکوی (Tom Anchordoquy) استاد علوم دارویی از دانشگاه کلرادو در این باره اظهار کرد برای درک بهتر فرآیند فکری طراحی داروهای مختلف، بیایید دارو را از زمانی که برای اولین بار وارد بدن می شود تا جایی که در نهایت به مقصد می رسد، دنبال کنیم.هنگامی که یک قرص را قورت می دهید، قبل از اینکه مولکول های دارو در جریان خون شما جذب شوند، ابتدا در معده و روده حل می شود. هنگامی که دارو در خون است، می تواند در سراسر بدن گردش کند تا به اندام ها و بافت های مختلف دسترسی پیدا کند. در ادامه، مولکول ‌های دارو با اتصال به گیرنده‌های مختلف روی سلول‌ها که می ‌توانند پاسخ خاصی را تحریک کنند، بر بدن تأثیر می‌ گذارند.حتی اگر داروها برای هدف قرار دادن گیرنده های خاص برای ایجاد یک اثر دلخواه طراحی شده باشند، غیرممکن است که آنها را از ادامه گردش خون و اتصال به مکان های غیرهدفی که به طور بالقوه باعث عوارض جانبی ناخواسته می شوند، حفظ کنیم.باید در نظر داشت که مولکول های دارویی که در خون گردش می کنند نیز به مرور زمان تحلیل می روند و در نهایت از طریق ادرار بدن را ترک می کنند. یک مثال کلاسیک، بوی قوی ادرار پس از خوردن مارچوبه است، زیرا کلیه سریع اسید مارچوبه را پاک می کند. به طور مشابه، مولتی ویتامین ها به طور معمول حاوی ریبوفلاوین یا ویتامین B2 هستند که باعث می شود ادرار شما پس از پاک شدن، زرد روشن شود.از آنجایی که مولکول ‌های دارو می‌ توانند از پوشش روده عبور کنند، بسته به خواص شیمیایی دارو می ‌تواند متفاوت باشد یعنی برخی از داروهایی که می ‌بلعید هرگز جذب نشده و با مدفوع حذف می ‌شوند.در مقایسه با قرص ها و کپسول ها، راه کارآمدتر برای ورود دارو به خون، تزریق مستقیم آن به ورید است. به این ترتیب، تمام دارو در سراسر بدن گردش کرده و از تخریب در معده جلوگیری می کند. بسیاری از داروهایی که به صورت داخل وریدی تجویز می شوند، داروهای بیوتکنولوژی هستند که شامل موادی اند که از موجودات دیگر مشتق شده اند.در موارد دیگر، داروهایی که برای اثربخشی به غلظت‌های بسیار بالا نیاز دارند، مانند آنتی ‌بیوتیک‌ ها برای عفونت‌ های شدید، فقط از طریق تزریق قابلیت بالا دارند. در حالی که افزایش غلظت دارو می تواند به اطمینان از اتصال مولکول های کافی به مکان های صحیح برای داشتن اثر درمانی کمک کند، همچنین اتصال به مکان های غیرهدف و خطر عوارض جانبی را افزایش می دهد.یکی از راه‌های رسیدن به غلظت بالای دارو در محل مناسب، استفاده از دارو در جایی که لازم است، مانند مالیدن پماد بر روی بثورات پوستی یا استفاده از قطره‌های چشمی برای آلرژی است. به طور مشابه، استنشاق یک دارو آن را مستقیماً به ریه ها رسانده و از تأثیر گذاری بر بقیه بدن جلوگیری می کند.به گفته دکتر آنکوردوکوی در نهایت، یک جنبه کلیدی در طراحی تمام داروها این است که به سادگی بیماران را وادار کنیم که داروها را در مقادیر مناسب در زمان مناسب مصرف کنند. از آنجایی که یادآوری مصرف چند بار دارو در روز برای بسیاری از افراد دشوار است، محققان سعی می کنند فرمولاسیون دارویی را طراحی کنند تا فقط یک بار در روز یا کمتر مصرف شود.به طور مشابه، قرص‌ها، اسپری‌های استنشاقی یا اسپری‌ های بینی راحت‌تر از تزریقی ها هستند که نیاز به سفر به کلینیک دارند تا پزشک آموزش دیده آن را به شما تزریق کند.